Niet Mis

(door Bert en Stan)


Daags na aankomst wonen we de misviering bij (op vakantie durft een mens al eens zot doen). Het is de ideale gelegenheid voor pater Leon om de nieuwe lichting Mbele's (blanken) voor te stellen.

Stan beleeft het als volgt…

Na onze boottocht van Ilebo naar Mapangu dacht ik dat het hoogtepunt van de reis al voorbij was. De dorpjes die we passeren, de natuur, zelden heb ik de natuur zo overweldigend mooi gezien. 

Wij zijn niet de praktiserend, toch gaan we zondag naar de mis op de missiepost. Een Congolese mis begint niet, er staat geen vast uur op. De mensen komen toe en als er genoeg volk is, begint het koor. De gelovigen komen binnen via de zijbeuken, de pastoors komen binnen langs de hoofdingang. Eerst komen er vier mbai-mbai binnen, kleine meisjes die dansend van links naar rechts, op en neer de hele dienst voordansen. De dans van de meisjes is in al zijn eenvoud pakkend. Wat een begin. De misdienaars volgen overtuigend, in een soort van ganzenpas, volle wolken wierook spuiend. Belletjes galmen door de kerk. Pere Alex en Pere Leon sluiten de rij. Naar onze normen duurt het een eeuwigheid alvorens de stoet aan het altaar is. Ondertussen zingt het koor zo geweldig mooi dat het helemaal niet erg is. De hele viering door krijg ik meermaals een krop in de keel van ontroering. De kippenvelmomenten volgen elkaar op. Er is zoveel energie in die kerk, zoveel samenhorigheid, beweging en dans. Er is zang en wederzang, het woord van de pastoor en wederwoord van ’t volk. De mensen zijn fleurig uitgedost, wij daarentegen eerder bleekjes. Er lopen twee “suisses” rond die links en rechts ingrijpen als kleine gasten het te bont maken. Een theaterstuk met zoveel variatie, waar we in op gaan, heb ik nooit eerder gezien. 

Na het slotwoord worden wij door Pater Leon naar voor geroepen. Hij stelt ons voor aan de dorpelingen en heet ons welkom. Het koor zet wederom een lied in, de rest zingt mee. Er wordt met volle overgave gezongen, met de bijhorende welkomstgebaren. Het is allemaal van zo’n overweldigende naïviteit dat ik regelmatig een traan moet wegpinken en ik zie hetzelfde gebeuren bij mijn reisgenoten. 

Wat dikwijls bij ons een vraag is: “Hoe lang heeft de mis geduurd?” is hier niet van toepassing. Ik zie al uit naar de volgende. 

PS 

Nu een week later loop ik na een kwartier weg uit de kerk. Het is niet om aan te horen. Het koor wordt begeleid door een gitaar, en iemand zingt met micro, beiden luid en vals. Het koor zingt nog steeds vol overgave, maar met de zeer luid versterkte begeleiding, wordt al dat moois naar de knoppen gedaan.  Zonde, die zangeressen zouden dat niet mogen pikken.