Terwijl de schrijnwerkers van jetje geven in het outdoor atelier onder de citroenboom, trekt Els haar groene verpleegstersplunje aan. Met grote ogen en een mond vol verbazing brengt ze verslag uit van haar ervaringen in het Hopital de Mwembe…
Sinds dinsdag ga ik regelmatig naar het ziekenhuis. Maandag kregen we met pater Leon een rondleiding. Wat ik daar zag is onbeschrijfelijk. We bezochten enkele kamers, eerder hokjes waarin 2 of 3 bedden stonden. Er lagen geen lakens op de bedden, enkel wat doeken die de familie mee brengt. We gingen er door de materniteit; een grote zaal met 8 bedden. We zagen 3 moeders met kindjes, waaronder een prematuurtje van 1,5 kg. Het was in een pak doeken gewikkeld. We kregen ook de verloskamer te zien, een klein kamertje met aftandse onderzoekstafels. Ze lieten ons de verloskamer zien, wij konden er gewoon rondlopen met de groep, van steriliteit is hier geen sprake, ongelooflijk.
Met een bang hartje trek ik dinsdag terug naar het ziekenhuis. Ik neem me voor om de eerste dag alleen te kijken hoe ze werken en niet te veel commentaar te geven. Bij het verzorgen van enkele ontstoken wonden kijk ik mijn ogen uit. Ze kunnen echt niet steriel werken, de kompressen (een prop watten) worden met de handen genomen, er is ook wel gaasverband maar daar zijn ze zeer zuinig op. Het onderzoekskamertje is echt vies; ik doe al snel handschoenen aan wat ze maar een raar gezicht vinden. De verpleging heeft hier niet veel werk. Er moet niet gewassen worden; dat doet de familie of de zieke zelf. Er moet geen eten worden gebracht; dat wordt ter plaatse door de familie klaargemaakt. Voor 6 uur ’s morgens stappen ze naar de bron om water te halen, dat is op ongeveer 2 uur stappen. De poetsploeg moet hier ook niet komen; de betonvloer wordt wel eens geveegd door iemand van de familie.
Er liggen ook enkele kindjes die een bloedtransfusie krijgen. Dit verloopt als volgt: er wordt een bloedstaal genomen bij het kind en men spoort de bloedgroep op in een klein, groezelig labo. Men vraagt aan iedereen van de families die in het ziekenhuis verblijven of zij desbetreffende bloedgroep hebben. Hun bloed wordt getest op hepatitis, aids en syfilis. Zijn deze in orde (deze tests worden snel even afgenomen met een strip) dan wordt er bloed afgenomen bij de donor. Als dit klaar is wordt de zak onmiddellijk bij het kind aangehangen! Alles gebeurt hier in zeer primitieve omstandigheden en ik was dan ook blij dat het kind de volgende dag al goed gerecupereerd is. Ik probeer mij zo veel mogelijk aan te passen maar de kloof tussen ons ziekenhuis in Brasschaat en dat hier in Congo is enorm groot. Het grote probleem hier is het tekort aan middelen voor gelijk wat. Al het materiaal dat ze hebben, is aftands en verouderd. Men werkt wel met wegwerpspuiten en –naalden maar deze worden de volgende dag hergebruikt, weliswaar bij dezelfde mensen.
Willen we ook nog even meegeven dat er hier een klein Stanneke is geboren! Moeder, kind en naamgever maken het goed!
No comments:
Post a Comment