Donnez-moi! Donnez-moi!

(door Stan)

Wat de mensen zoal kunnen gebruiken en het dilemma van het geven
Op een week tijd kunnen we in Congo zoveel uitdelen als we willen. Wat de Congolezen al niet kunnen gebruiken!

Aan Bert worden zijn draagtas, keepershandschoenen en geheugenkaartjes gevraagd. Zijn fototoestel mag ook achterblijven. Er is ook interesse voor zijn pet, lesboeken Engels en liefst ook met lesvoorbereidingen.
Eddy kan mensen helpen met zijn schoenen en werkhandschoenen.
De metsers hoopten hun versleten waterpas in te ruilen voor een nieuwe, gelukkig konden we ze tevreden stellen met een vouwmeter. De schrijnwerkers van de missiepost zijn dan weer blij met een nieuwe schaaf en een sint jozefzaag en een gereedschapskoffer
Els kan naast haar sletsen zowat heel haar garderobe kwijt. Als voorschot op de inhoud wordt alvast een bh van de wasdraad genomen. Mensen vragen ook ongegeneerd naar geld.

Eenmaal nemen we die vraag au serieus. In het ziekenhuis ligt sinds vier maanden een vrouw met haar kindje na een keizersnede.  Ze mogen echter niet naar huis, want ze kunnen de ziekenhuisfactuur niet betalen. Ze zitten als het ware gevangen. Op haar eerste werkdag wordt Els gevraagd of wij die rekening willen betalen. De situatie is voor die mensen redelijk uitzichtloos. Zij komen uit een dorp dat op 15 km van de missiepost ligt en er is daar niemand die hen financieel wil bijstaan.
Wij willen wel tussenkomen, maar we staan voor een dilemma. Als we het geld geven zijn er op slag een heleboel mensen, die graag geholpen worden en hebben wij alle dagen klanten aan de deur om geld. Daarom besluiten we het geld te geven via de missiezusters, met het verzoek ons niet kenbaar te maken. Dat is het plan.

Update 19-02

Een maand later is de lijst van wat de mensen graag van ons krijgen aangegroeid tot, bij wijze van spreke, een serieus orderboek. De laatste dagen van ons verblijf komen er hele lijsten toe op de missiepost.

Vooral schoenen, draagtassen en fototoestellen zijn erg gegeerd. De verlanglijstjes van organisaties vallen binnen. Iemand van de Apostolische kerk van Malembe komt met een brief waarin onder andere 200 metalen golfplaten worden gevraagd. De docter van de kliniek komt ons bedanken omdat we de rekening van de patiënte die inmiddels vijf maanden in de kliniek zit, betalen. Hij bedankt Els voor haar hulp in de kliniek. Hij komt daarvoor ons huisje binnen, doet zijn uitleg, kijkt voor zijn vertrek eens rond en zegt dat de schoenen die ik aan heb, hem ook wel van pas komen. Ondanks zijn aandringen hem die schoenen te geven, laat ik hem weten dat ik mijn schoenen echt niet kan missen. Toch wel een vreemde manier om mensen te bedanken.

Dingen die we kunnen missen hebben we weggegeven, maar soms wordt het echt vervelend omdat we aan de vraag, die vele malen groter is dan ons aanbod, niet kunnen voldoen. Mensen die iets krijgen zijn dikwijls niet content. Gelukkig zijn er de vele anderen...

Is dit een domper op de positieve vibes die we van de Congolezen krijgen. Ik denk het niet. Het zegt eerder iets over hun schrijnende armoede. Ik sluit me ook aan bij de visie van pater Gerard:” als je hier iets geeft, vraag je best een tegenprestatie. De mensen gewoon maken alles zomaar te krijgen is geen oplossing.”