Donnez-moi! Donnez-moi!

(door Stan)

Wat de mensen zoal kunnen gebruiken en het dilemma van het geven
Op een week tijd kunnen we in Congo zoveel uitdelen als we willen. Wat de Congolezen al niet kunnen gebruiken!

Aan Bert worden zijn draagtas, keepershandschoenen en geheugenkaartjes gevraagd. Zijn fototoestel mag ook achterblijven. Er is ook interesse voor zijn pet, lesboeken Engels en liefst ook met lesvoorbereidingen.
Eddy kan mensen helpen met zijn schoenen en werkhandschoenen.
De metsers hoopten hun versleten waterpas in te ruilen voor een nieuwe, gelukkig konden we ze tevreden stellen met een vouwmeter. De schrijnwerkers van de missiepost zijn dan weer blij met een nieuwe schaaf en een sint jozefzaag en een gereedschapskoffer
Els kan naast haar sletsen zowat heel haar garderobe kwijt. Als voorschot op de inhoud wordt alvast een bh van de wasdraad genomen. Mensen vragen ook ongegeneerd naar geld.

Eenmaal nemen we die vraag au serieus. In het ziekenhuis ligt sinds vier maanden een vrouw met haar kindje na een keizersnede.  Ze mogen echter niet naar huis, want ze kunnen de ziekenhuisfactuur niet betalen. Ze zitten als het ware gevangen. Op haar eerste werkdag wordt Els gevraagd of wij die rekening willen betalen. De situatie is voor die mensen redelijk uitzichtloos. Zij komen uit een dorp dat op 15 km van de missiepost ligt en er is daar niemand die hen financieel wil bijstaan.
Wij willen wel tussenkomen, maar we staan voor een dilemma. Als we het geld geven zijn er op slag een heleboel mensen, die graag geholpen worden en hebben wij alle dagen klanten aan de deur om geld. Daarom besluiten we het geld te geven via de missiezusters, met het verzoek ons niet kenbaar te maken. Dat is het plan.

Update 19-02

Een maand later is de lijst van wat de mensen graag van ons krijgen aangegroeid tot, bij wijze van spreke, een serieus orderboek. De laatste dagen van ons verblijf komen er hele lijsten toe op de missiepost.

Vooral schoenen, draagtassen en fototoestellen zijn erg gegeerd. De verlanglijstjes van organisaties vallen binnen. Iemand van de Apostolische kerk van Malembe komt met een brief waarin onder andere 200 metalen golfplaten worden gevraagd. De docter van de kliniek komt ons bedanken omdat we de rekening van de patiënte die inmiddels vijf maanden in de kliniek zit, betalen. Hij bedankt Els voor haar hulp in de kliniek. Hij komt daarvoor ons huisje binnen, doet zijn uitleg, kijkt voor zijn vertrek eens rond en zegt dat de schoenen die ik aan heb, hem ook wel van pas komen. Ondanks zijn aandringen hem die schoenen te geven, laat ik hem weten dat ik mijn schoenen echt niet kan missen. Toch wel een vreemde manier om mensen te bedanken.

Dingen die we kunnen missen hebben we weggegeven, maar soms wordt het echt vervelend omdat we aan de vraag, die vele malen groter is dan ons aanbod, niet kunnen voldoen. Mensen die iets krijgen zijn dikwijls niet content. Gelukkig zijn er de vele anderen...

Is dit een domper op de positieve vibes die we van de Congolezen krijgen. Ik denk het niet. Het zegt eerder iets over hun schrijnende armoede. Ik sluit me ook aan bij de visie van pater Gerard:” als je hier iets geeft, vraag je best een tegenprestatie. De mensen gewoon maken alles zomaar te krijgen is geen oplossing.”

Gastvrije Triniteit

(door Eddie)

De “grote stap” naar een totaal andere wereld ! Een wereld waarin “niets” vanzelfsprekend is ? Tegelijkertijd kwamen wij aan in een warm “thuisgevoel” ! Pere Leon had zijn missiepost duizend kilometer achter zich gelaten om ons te verwelkomen op de luchthaven van Kinshasa .Na een kleine week nam hij ons mee naar Mwembe. Dit werd samen met de drie-eenheid , pere Leon, pere Gerard en pere Alex “ onze thuis “. De bezorgdheid en zorg van pere Leon raakt iedereen. Altijd opgeruimd met en voor mensen bezig! Fijne, subtiele moppentapper! Niveau!

Men kent hem van Kinshasa tot diep in de brousse. Pere Gerard ontving ons samen met zijn zus en haar man een half jaar geleden in Doornik.Lekker eten en een gezellige dag.Al onze vragen kregen duidelijke en kordate antwoorden.Zo runt hij de boerderij en een grote groententuin. Hij is in alle klussen thuis, super-polyvalent ! Zijn annanas smaakt hemels en zijn moteur-koffie is de beste ! Pere Alex is de meer dan dertig jaar jongere zwarte pater. Hij is opgestaan uit de plaatselijke gemeenschap. Hij bezit een motor,het enige gemotoriseerd voertuig in de missiepost!

Hij houdt zich bezig met elektronica en het vertalen van het denken van zijn medemensen.
Deze drie-eenheid is complementair aan elkaar. Zij zijn bezielt en bezielers van de Goddelijke , onvoorwaardelijke liefde !!! Wij zullen hen missen en nooit meer vergeten ! Wij hebben redenen ten over om dit unieke project te blijven steunen. Het is ongelooflijk wat een thuisgevoel je krijgt op de missiepost in Mwembe en dit dank zij een ploeg fantastische mensen.

Leon die de fijne toets aanbrengt en die een huiselijke sfeer schept op de post, hij is het ook die de vele afspraken afwerkt en iedereen tevreden naar huis laat gaan. Gerard zorgt de koffie altijd klaar staat en dat er voldoende ananassen aangekocht worden als hij ze niet uit zijn eigen plantage kan halen. Gerard loopt al van ’s morgens vroeg rond om alle dieren te verzorgen op de boerderij.

Alex is de zwarte pater die de elektronica in orde hout zodat iedereen zijn gsm, fototoestel en laptop opgeladen word. Hij is het ook die dicht bij de plaatselijke bevolking staat zodat alles snel kan uitgepraat worden.

Mwembe Cuisine Culinair

(door Frank)

Er zijn de laatste maand wat minder antilopen geregistreerd rond Mwembe. Felicien zijn specialiteit is toevallig antiloop, Felicien is onze kok die ’s morgen cinqcent drinkt en tegen de middag behoorlijk Frans praat. Behalve antiloop krijgen we nog heel wat op ons bord, varken, kip, geit, everzwijn, parelhoen en nog andere soorten vlees niet nader te bepalen.

Er staat ook regelmatig vis op het programma heel wat gedroogde vis uit de kasai, maar ook verse paling uit de naburige beekjes.

Dit alles word geserveerd met de boule national of loekoe (geen smaak wel zwaar), zoete maniok, bakbananen, rijst, deegwaren en nog veel meer.

Als groenten hebben we dagelijks sakkasak, tekketek en Kasaibonen aangevuld met andere verse groenten uit de tuin. Er is ook nog het blik en glaswerk uit de Colruyt met erwtjes en worteltjes, schorseneren, asperges, enz.

Deze fantastische bereidingen worden dagelijks afgerond met een schel ananas diameter 16 cm en 4 cm dik, als er nog plaats moest zijn kan ook een banaan, papaya of passievrucht. Een koffie met iets bij in de tuin is een goede afsluiter.

Goede Werken

(door Stan)

Voor ons vertrek dachten we dat we over het machinepark van Brabanta (palmolieplantage) konden beschikken. Er is echter een probleem. Brabanta komt geen werknemers meer ophalen in Mwembe. Op de missiepost is er geen auto. Bij Brabanta kunnen we dus niet gaan werken.
Op de missiepost is er een oude combine die stuk is. De riemschijf zit los op de aandrijfmotor. Gelukkig kan de motor naar Brabanta gebracht worden om de boring en de spiebaan aan te passen. Na veertien dagen is dat probleem door de mekanieker bij Brabanta opgelost. De motor kan teruggeplaatst worden.

Na een raming van hetgeen we nodig hebben, gaat Frank ruwe planken kopen in Malembe,  op 5 km van Mwembe. Een paar dagen later komen ze die planken van 4 m lang, 40 cm breed en 3cm dik te voet naar de missiepost brengen.Die moeten allemaal geschaafd worden. Daarom maken we de eerste veertien dagen kleine meubeltjes die we met de hand schaven. We doen ook een aantal andere karweien. Ramen en deuren van ons huisje voorzien we van sloten. We maken een draaibaar onderstel voor een zonnepaneel en we installeren het.

Een stelling van vier meter hoog kunnen  we uit ruwe balken maken. Tussendoor ontwerpt de Frank de meubels voor de volgende weken. Eddie tekent een stoel. Voor al de geplande stukken worden de te zagen planken afgetekend. Last but not least plaatsen we een watertank op 2,50 m hoogte bij ons huisje zodat we na regenweer deftig kunnen douchen.

Na twee weken, als de machines draaien kunnen we volop aan ’t werk. We hebben echter de pech dat Eddy, een kleine week, en Frank een paar dagen door ziekte geveld worden. Gelukkig neemt Els na haar werk in de kliniek veel schuur- en schilderwerk voor haar rekening.
Het resultaat van die twee volgende weken mag gezien worden.

Twee nieuwe tafels, een te restaureren tafel, een stoel, een bed, vliegenramen en vliegendeur, schragen, boekenkast en schabben,  worden netjes afgewerkt en gevernist. Ze kunnen als voorbeeld dienen voor de timmerlui die ons werk verder zetten. Twee dagen wordt er les gegeven aan de leerlingen van verschillende klassen houtbewerking van de school in Malembe. Ondertussen worden er nog kleine klusjes opgeknapt, sloten geplaatst, ramen opgemeten en getekend, een dakgoot fatsoenlijk geplaatst, enz...

De gereedschapspakketten voor de drie scholen delen we uit. Een vierde pakket zal verdeeld worden. Het vijfde blijft op de missiepost zodat timmerlui er gebruik van kunnen maken.


Onze raad wordt gevraagd over de fundering van de wegzakkende huizen.

Aan de kliniek is er een waterbassin voor regenwater van rond de 450 kubieke meter dat door de jaren lek is geraakt. Wij vinden de watervoorziening van de kliniek  essentieel.  Daarom steunen we het project dat de kliniek van water voorziet. De muren van het bassin worden tijdens ons verblijf bijgewerkt zodat er waterdichte zeildoeken in gehangen kunnen worden. Daarna komt er een dak boven en worden pompen geplaatst.

Er kon misschien nog meer afgemaakt worden.
Als we rekening houden met de machines, de tropische temperaturen, de schamele werkbanken en ziekte dan mogen we de woorden die de paters Leon en Gerard dikwijls gebruikten: “ ge hebt veel gedaan, er is zeer veel gebeurd” voor waar nemen.
Uiteraard zouden we dit niet voor mekaar gekregen hebben zonder onze twee stielmannen van dienst, Frank en Eddie, en die twee vurige supporters.

Een (werk)dag in Mwembe

Vanaf 4 u beginnen de hanen te kraaien.

Om 5.30 u doet de gong van de kerk 10 slagen. De paters staan op.

Kwart voor zeven staan wij op.

Op het grote plein rond de kerk is er al heel wat bedrijvigheid. De studenten wandelen in groepjes naar de school, moeders keren met manden etenswaren huiswaarts.

8.30 ons ontbijt bestaande uit brood, zelf gemaakte confituren, bananen, bruine suiker en la vache qui rit staat klaar.

Om 8u begint het werk.

De pengaten voor de tafels en de ramen worden gemaakt. Eerst de draairichting van de motor van de combine veranderen. 

Op de missiepost is het een komen en gaan van handelaars. Stukken vers vlees van antilopen, wilde varkens en vis worden aangeboden. Maniok, papaya, bananen, hout en palmwijn worden dagelijks aangeboden.

Rond 10 u is er koffie. Ondertussen is het 40 graden. Regelmatig drinken is de boodschap.

Tegen 11.30u aperitieven we. Het zweet moet bijgedronken worden.

Op zeer warme dagen houden we een siësta tot 14 u anders wordt er na de middag doorgewerkt tot 17 u. Vandaag wordt het 48 graden, we werken door. Gelukkig ligt onze werkplaats onder de citroenbomen.

De oneffenheden van het tafelblad  van de gerestaureerde tafel schaven en schrapen vergt veel zweet. 

De tafel kan nog geschuurd, gekleurd en gevernist worden.

We kunnen douchen, wat lezen en uitrusten. Tegen 19.30 u is er het avondeten. 

Na het eten zetten we ons weer onder de citroenbomen met de paters en de vaste gast, Pero. Daar kunnen we de verhalen van de dag kwijt. Pater Leon vertelt gewoonlijk een van zijn surrealistische moppen.

Tegen 21.30u is er minstens iemand van ons ingedommeld. Dan wordt het tijd om naar huis te gaan. Thuis kunnen we nog een spelletje pitjesbakken of kaarten. 

Tussentijdse Balans

Waar hebben wij al centen geïnvesteerd?

- Gereedschap België aan een schappelijke prijs.
- Materialen Kinshasa te veel zoekwerk slechte kwaliteit niet altijd wat we zochten en dan nog eens bijzonder duur (boormachine, schroefmachine, spanschroeven, waterpas, scharnieren, bed haken, verlengdraden)
- Zonnepaneel gekocht in Kin en onbeschadigd naar Mwembe getransporteerd.
- Logistieke en administratieve kosten (Veel betaald voor bagage en steekpenningen)
- Hout voor de productie van verschillende projecten (groeit nog altijd aan)
- Benzine en diesel voor de motor, aandrijving machines.
- Onderaanneming schrijnwerkerij.
- Watervoorziening ziekenhuis, dakbedekking waterputten.
- Hout en materialen voor de opleiding leerlingen uit de regio.

Projecten:
Haspel voor verlengdraad pomp waterput.
Ramen huisje directeur.
Stellingen voor herstelling en afwerken van de huisjes.
Installatie watervat voor douche.
Constructie wasdraad.
Bedden met muskietnet voorziening.
Kapstokken voor nieuwbouwhuisjes.
Schabben voor toilet en douche.
Tafels en stoelen.
Renovatie grote vergadertafel.
Schragen voor tuinwerken.
Onderstel voor zonnepaneel gemaakt en zonnepaneel geïnstalleerd
Deursloten plaatsen, schuifsloten plaatsen.
Nachtkastjes.
Renovatie dakgoot.
Combine gereviseerd
Schilderwerken allerhande (bister van Wolf Jordan internationaal)
Hulp in ziekenhuis

Nog te doen?
Heel veel renovatiewerken.

Elske en Stanneke

(door Els)

Het is verbazend hoe ik me ondertussen heb aangepast aan het ritme in het ziekenhuis.Om enkele zorgen toe te dienen neemt men ruimschoots de tijd. Ik zag al een keizersnede.  De enige operatie tot nu toe. Er werkt hier 1 dokter die verantwoordelijk is voor alle disciplines: pediatrie, chirurgie, traumatologie, materniteit, interne geneeskunde... Het is natuurlijk zeer kleinschalig; er liggen gemiddeld 15 zieken. Vorige week werd er een Stan geboren, ondertussen ook al een Elsje.

Als de mama's naar huis gaan verwachten ze uiteraard een cadeautje. De mensen zijn hier zeer arm. Sommigen kunnen hun ziekenhuisrekening niet betalen. Zo verblijft er een moeder reeds 4! maanden op de materniteit. Zij mag niet vertrekken voor de rekening betaald is. Pater Leon bezoekt dagelijks het ziekenhuis en brengt dan eten mee voor zij die niets hebben.

De meeste kinderen die we hier zien hebben malaria wat steeds gepaard gaat met ernstige bloedarmoede. Deze week bracht men een kindje binnen van 70 km hiervandaan met de fiets. Ze komen hier dan volledig uitgeput aan. We zien ook ernstige, volledig geïnfecteerde wonden. Men wacht hier natuurlijk te lang eer men zich laat verzorgen.

Met de beperkte middelen die er zijn probeert men hier toch de nodige zorgen toe te passen. Vaak krijg ik de vraag om materiaal op te sturen.

Rondgang langs de huizen van de missiepost

 (door Stan)

Vanaf 1958 is men begonnen met de bouw van de missiepost.  Naast een kerk en gebouwen voor de paters en de zusters werden er huizen gebouwd voor het onderwijzend personeel en personeel van het ziekenhuis. De meeste van de huizen zijn in slechte staat. Blijkbaar werden ze gedurende al die jaren niet onderhouden. Door de zware regens is er bij de meeste huizen grond weggespoeld tot onder de funderingen zodat die geen steun meer geven aan de muren. Bij sommige huizen kan je een arm onder de fundering steken. Op die plaatsen zijn de muren gebarsten. Er is een huis waarbij een gedeelte van een gevel ver buiten de normale muur staat. Pater Leon vraagt ons om raad. Volgens ons zullen er huizen of gedeelten van huizen gesloopt moeten worden.
Tijd om daar ook iets aan te doen is gezien de lange “to do” lijst  en de beperkte middelen van de missiepost niet mogelijk. Om een voorbeeld te geven van een kostprijs. Een zak cement kost in Kinshasa 12,5€, vooraleer die door de gebrekkige wegenis hier is, kost diezelfde zak cement 25€. Een stielman verdient ongeveer 35 dollar/maand een onderwijzer 70.

Wij vragen ons af of de bewoners zelf op een of andere manier kunnen instaan voor het onderhoud van hun huis. Ze wonen tenslotte gratis. De mensen zien dat blijkbaar zo niet. Ze beschouwen de gratis huisvesting als een deel van hun loon en dat houdt voor hen in dat ze niets maar dan ook totaal niets doen aan hun huizen. Zij vinden de toestand van de huizen niet erg. Elke dag dat er gewoond kan worden is er een meer. De rest van het dorp woont zoals in alle andere dorpen in de omgeving in hutten. De hutbewoners moeten regelmatig hun huizen opknappen. Na elke zware storm is er hier of daar wel een stuk van het dak of een muur die bijgewerkt moet worden.De Congolezen bekijken alles dag per dag. De fundering herstellen en de weggespoelde grond weer ophogen zal voor iemand anders zijn, maar voor wie?


Deze namiddag bezoeken we het lyceum. De oude afgeleefde klaslokalen zien er eerder uit als versleten stallen. De internaatsgebouwen zien er nog erger uit. De leerlingen wonen er met zeven op een kamer. Zij staan zelf in voor hun eten. Als wij eraan komen zijn meisjes van het derde middelbaar teck e teck (een groente) aan het stampen. Ze zitten in de examens. Morgen hebben ze Wiskunde en Frans. Van studeren zal vandaag gezien het huishouden dat ze moeten doen niets meer in huis komen. Er is trouwens geen verlichting en om 18u is het donker. Ondanks hun lot maken ze plezier, vooral als we vragen of we foto’s mogen nemen kan de pret niet op.

Opleiding

(door Frank)

Vandaag een fijne ervaring beleefd, voor het eerst krijgen we leerlingen in de tuin ze zijn een opleiding houtbewerking aan ’t volgen in een naburige school. We doen aan de hand van een oefening een test van hun kunnen, wat opvalt bij de eerste uitleg is de aandacht en leergierigheid bij de leerlingen. Ze beginnen aarzelend met hun nieuwe gereedschap, sommigen hebben nog nooit een vouwmeter gezien. In hun school hebben ze zoveel gereedschap als wat ze nu persoonlijk gebruiken, ze zijn dankbaar en doen hun uiterste best. We staan versteld van hun kunnen en zo leren we ook wat bij van hun manier van werken. Het is mooi om zien en ze leveren mooie werkstukjes af waar ze met fierheid naar kijken.

Op het einde nog even een extraatje, een raampje maken. Ze vliegen er aan met veel ijver, veel hoeft er niet gezegd we moeten ze alleen in toom houden. Na een mooie dag krijgen ze hun werkstukjes terug met een cadeautje erbij, voor elk een vouwmeter en een potlood. De school zelf krijgt een basispakket mee het bevat, beitels, houten hamer, rugzaag, Sint Jozefzaag, meters, potloden, enz…. Ze wandelen dankbaar terug naar hun dorp.

Nog een dagje lesgeven, vandaag komen de derde jaars ze zien er nogal onbeholpen uit maar zijn heel leergierig. Even aan elkaar wennen en we gaan dezelfde weg op als gisteren, dankbaar publiek. Ze hebben al wat in hun marge ook al hebben ze op ’t school amper gereedschap. Eén van de leerlingen pikt echt alles op en doet dan ook nog eens perfect na een voorbeeld van een student, die komt er wel. De oefening verloopt prima en met de hulp van de plaatselijke leerkracht en de verschillende tolken en mimespeler hebben al de leerlingen goede oefening afgewerkt. Nog een raamwerk als afsluiter blijkt ook geen probleem te zijn voor de leerlingen. In de namiddag sluiten we af met de naamafroeping en de cadeautjes, weer een fijne dag.

Eddie tijd

(door Bert en Eddie)

Driewerf hoera voor Eddie! Voor zijn negenzestigste verjaardag dachten we er eerst aan om hem voor te stellen aan de polyandriste van het naburige dorp Mikope maar na wijs beraad kwamen we nog tot een veel beter idee. Naast een kaart van Pere Leon en pudding van lekenzuster Hortanse, kreeg Eddie van een ons een vrije tribune van welgeteld één uur om ongestoord zijn (steeds) weloverdachte, eerlijke en gevoelige kijk op onze reis uiteen te zetten. Een, ongetwijfeld pure, speech kwam er uiteindelijk niet van maar op dit blog krijgt hij een herkansing:

Eddie

Wat een verademing tijdens deze tweede week in Congo. Hier vinden we de positieve uitstraling van het levenswerk van pater Leon, pater Gerard en de jonge, zwarte pater Alexandre waarvan wij meermaals genoten hebben in de film van Bert.

Een vredelievende, verwelkomende gemeenschap waarin we ons terug goed en veilig voelen. De leuke, lachende Snoezelbollekes van de film en in ons vliegtuig, op weg naar hier, lopen hier “echt” rond. Het verschil met de miljoenenstad Kinshasa van de eerste week is groot. Hier geen snuivende, bedelende kinderen die veel te vroeg hun onschuld verloren zijn.

Hier geen grote mensen die staande of zittende bewegingsloos wezenloos voor zich uit staren. Gedaan met de absolute chaos.

Hier is structuur, ordening, zingeving. De zondagse misviering is de pijler, het geloof in een God, samen zingen en dansen. Wat een kracht en energie. Dit draagt hun door de week en het leven. Pure vibraties werken diep in op het hart en de ziel. Pure Power. Pure Levenskracht. Voor ons is de dienst de onvermijdelijke diepe aanraking. Pure Emotie.

Deze gemeenschap verdient onze inzet, de plaats en de timing kloppen. De kennismaking en inleving geven ons een onuitputtelijke energie. We zijn onmiddellijk in gang geschoten met tastbaar resultaat. Het succes en de dankbaarheid stuwen ons naar het volgende. De lijst met wat hier nodig is en ontbreekt wordt elke dag groter. De vraag, de nood, is zoveel groter dan wat wij voor hen kunnen realiseren. 

Het is realistisch en zalig hier te concluderen wat wij werkelijk een duwke geven aan deze warme SAMEN-leving. Wat het belang zal zijn voor hun toekomst van wat wij hun geven en leren, is moeilijk in te schatten. 


Onze belangeloze missie is niet belangeloos. Het heeft wel degelijk belang, ook voor ons. Het gevoel iets voor hen te betekenen is enorm. Wij worden er betere mensen van. 

Amen!

Hôpital de Mwembe vs KLINA

(Door Els en Bert)

Terwijl de schrijnwerkers van jetje geven in het outdoor atelier onder de citroenboom, trekt Els haar groene verpleegstersplunje aan. Met grote ogen en een mond vol verbazing brengt ze verslag uit van haar ervaringen in het Hopital de Mwembe…

Sinds dinsdag ga ik regelmatig naar het ziekenhuis. Maandag kregen we met pater Leon een rondleiding. Wat ik daar zag is onbeschrijfelijk. We bezochten enkele kamers, eerder hokjes waarin 2 of 3 bedden stonden. Er lagen geen lakens op de bedden, enkel wat doeken die de familie mee brengt. We gingen er door de materniteit; een grote zaal met 8 bedden. We zagen 3 moeders met kindjes, waaronder een prematuurtje van 1,5 kg. Het was in een pak doeken gewikkeld. We kregen ook de verloskamer te zien, een klein kamertje met aftandse onderzoekstafels. Ze lieten ons de verloskamer zien, wij konden er gewoon rondlopen met de groep, van steriliteit is hier geen sprake, ongelooflijk. 

Met een bang hartje trek ik dinsdag terug naar het ziekenhuis. Ik neem me voor om de eerste dag alleen te kijken hoe ze werken en niet te veel commentaar te geven. Bij het verzorgen van enkele ontstoken wonden kijk ik mijn ogen uit. Ze kunnen echt niet steriel werken, de kompressen (een prop watten) worden met de handen genomen, er is ook wel gaasverband maar daar zijn ze zeer zuinig op. Het onderzoekskamertje is echt vies; ik doe al snel handschoenen aan wat ze maar een raar gezicht vinden. De verpleging heeft hier niet veel werk. Er moet niet gewassen worden; dat doet de familie of de zieke zelf. Er moet geen eten worden gebracht; dat wordt ter plaatse door de familie klaargemaakt. Voor 6 uur ’s morgens stappen ze naar de bron om water te halen, dat is op ongeveer 2 uur stappen. De poetsploeg moet hier ook niet komen; de betonvloer wordt wel eens geveegd door iemand van de familie. 

Er liggen ook enkele kindjes die een bloedtransfusie krijgen. Dit verloopt als volgt: er wordt een bloedstaal genomen bij het kind en men spoort de bloedgroep op in een klein, groezelig labo. Men vraagt aan iedereen van de families die in het ziekenhuis verblijven of zij desbetreffende bloedgroep hebben. Hun bloed wordt getest op hepatitis, aids en syfilis. Zijn deze in orde (deze tests worden snel even afgenomen met een strip) dan wordt er bloed afgenomen bij de donor. Als dit klaar is wordt de zak onmiddellijk bij het kind aangehangen! Alles gebeurt hier in zeer primitieve omstandigheden en ik was dan ook blij dat het kind de volgende dag al goed gerecupereerd is. Ik probeer mij zo veel mogelijk aan te passen maar de kloof tussen ons ziekenhuis in Brasschaat en dat hier in Congo is enorm groot. Het grote probleem hier is het tekort aan middelen voor gelijk wat. Al het materiaal dat ze hebben, is aftands en verouderd. Men werkt wel met wegwerpspuiten en –naalden maar deze worden de volgende dag hergebruikt, weliswaar bij dezelfde mensen.

Willen we ook nog even meegeven dat er hier een klein Stanneke is geboren! Moeder, kind en naamgever maken het goed!

De riem er op!

(door Frank, Stan en Bert)

Alsof ze pili pili in de reet hebben, gaan de timmerlui en technici onder ons al vanaf dag één naarstig aan de slag. Plannen en scenario’s ondergaan analyses aan de ronde tafel, technische tekeningen worden tot in het detail uitgewerkt en het bejaarde machinepark krijgt een inspectiebeurt. Vooral dat laatste blijkt de achilleshiel van de hele operatie. Onderdelen van de schaaf- en zaagmachine zijn dringend aan vervanging toe.

Uit monde van specialist Stan klinkt het zo: “Er zijn heel wat mankementen aan de machines die we zelf kunnen oplossen maar een fatsoenlijke riemschijf voor de aandrijving van de messen is niet voorhanden waardoor de riemen steeds kapot springen.” En voila, daarom moet er in het professionele atelier van de palmolie plantage Brabanta (Mapangu) aan een riemschijf gewerkt worden. Reken toch maar een kleine twee weken.

Intussen zet het trio Frank, Eddie en Stan zich aan wat kleinere opdrachten (molentje voor een verlengkabel, een meedraaiend kader voor het zonnepaneel, een stelling voor schilders en metsers) en oplapwerken (de watertank en een weerspannige dakgoot). Vooral laatstgenoemde klus, kost bloed, zweet en tranen (van het lachen).

De kroniek van een rotklus (door Frank):

Vandaag gaan we werken aan de wateropvang voor ons huisje, een hele klus voor ons allen. Heel wat bricoleerwerken voor de ton op zijn plaats staat. Als we bijna klaar zijn blijkt dat het water juist naast de ton gaat lopen, wat niet de bedoeling is. Willen we deze week nog een douchke nemen moet er deze middag verder geklust worden. Het vat kon al gedeeltelijk gevuld zijn want het doet een flinke bui. Na de bui terug aan het werk en we krijgen assistentie van Gerard die acrobatische toeren uithaalt en uiteindelijk met goot, plank en al zijn hebben en houwen naar beneden tottert. Hier en daar bloed en een teen die de andere kant op wijst, voor de rest valt het nog mee. We moeten wel terug van nul beginnen met dit klote werkje dat op zijn Congolees in elkaar geslagen is. Vat plaatsen, plank vast nagelen, dakgoot hangen, buis inpassen en de grote test met een emmer water. Eddie doet een Gerarreke maar blijft gelukkig net op de ladder. Na lang zwoegen, hangt alles vast en kunnen we opruimen, wat een rotklus.

Hout voor de projecten wordt ondertussen letterlijk aangedragen uit de omliggende dorpen. Mannen lopen soms wel 20 km meter door de tropische hitte met balken van 15 kilo op de schouder. Wat een calvarietocht, sterke mensen! Het wachten is nu op de riemschijf. Een verslag van nog meer geleverde arbeid en afgewerkte producten, in samenwerking met de huisschrijnwerkers van de missie, volgt. De opleiding van eindejaarsstudenten uit de technische school staat bovendien volgende week op het programma. The best is yet to come.

Niet Mis

(door Bert en Stan)


Daags na aankomst wonen we de misviering bij (op vakantie durft een mens al eens zot doen). Het is de ideale gelegenheid voor pater Leon om de nieuwe lichting Mbele's (blanken) voor te stellen.

Stan beleeft het als volgt…

Na onze boottocht van Ilebo naar Mapangu dacht ik dat het hoogtepunt van de reis al voorbij was. De dorpjes die we passeren, de natuur, zelden heb ik de natuur zo overweldigend mooi gezien. 

Wij zijn niet de praktiserend, toch gaan we zondag naar de mis op de missiepost. Een Congolese mis begint niet, er staat geen vast uur op. De mensen komen toe en als er genoeg volk is, begint het koor. De gelovigen komen binnen via de zijbeuken, de pastoors komen binnen langs de hoofdingang. Eerst komen er vier mbai-mbai binnen, kleine meisjes die dansend van links naar rechts, op en neer de hele dienst voordansen. De dans van de meisjes is in al zijn eenvoud pakkend. Wat een begin. De misdienaars volgen overtuigend, in een soort van ganzenpas, volle wolken wierook spuiend. Belletjes galmen door de kerk. Pere Alex en Pere Leon sluiten de rij. Naar onze normen duurt het een eeuwigheid alvorens de stoet aan het altaar is. Ondertussen zingt het koor zo geweldig mooi dat het helemaal niet erg is. De hele viering door krijg ik meermaals een krop in de keel van ontroering. De kippenvelmomenten volgen elkaar op. Er is zoveel energie in die kerk, zoveel samenhorigheid, beweging en dans. Er is zang en wederzang, het woord van de pastoor en wederwoord van ’t volk. De mensen zijn fleurig uitgedost, wij daarentegen eerder bleekjes. Er lopen twee “suisses” rond die links en rechts ingrijpen als kleine gasten het te bont maken. Een theaterstuk met zoveel variatie, waar we in op gaan, heb ik nooit eerder gezien. 

Na het slotwoord worden wij door Pater Leon naar voor geroepen. Hij stelt ons voor aan de dorpelingen en heet ons welkom. Het koor zet wederom een lied in, de rest zingt mee. Er wordt met volle overgave gezongen, met de bijhorende welkomstgebaren. Het is allemaal van zo’n overweldigende naïviteit dat ik regelmatig een traan moet wegpinken en ik zie hetzelfde gebeuren bij mijn reisgenoten. 

Wat dikwijls bij ons een vraag is: “Hoe lang heeft de mis geduurd?” is hier niet van toepassing. Ik zie al uit naar de volgende. 

PS 

Nu een week later loop ik na een kwartier weg uit de kerk. Het is niet om aan te horen. Het koor wordt begeleid door een gitaar, en iemand zingt met micro, beiden luid en vals. Het koor zingt nog steeds vol overgave, maar met de zeer luid versterkte begeleiding, wordt al dat moois naar de knoppen gedaan.  Zonde, die zangeressen zouden dat niet mogen pikken.