Terug naar Mwembe!

We zijn na 8 jaar weer in Congo. Ons team bestaat uit Els Augustyns (verpleegster), Stan Aernouts, Lu Kenis en Frank Sacré. Omdat een goede internetconnectie nabij Mwembe nog steeds nauwelijks of niet te vinden is, houdt Stan je op de hoogte via zijn Polarsteps microblog: http://www.polarsteps.com/StanAernouts Later zal dit blog worden bijgewerkt worden. 

De centen en de toekomst

Jullie (waarvoor nogmaals dank) centen worden nuttig besteed. De materialen en gereedschappen (zie blog onder dezelfde naam) worden in België en Kinshasa gekocht.

In Mwembe kopen we het hout voor de stukken die op stapel staan en de oefeningen van de leerlingen. We sponseren het metselwerk, het zeildoek voor de waterreservoirs van het ziekenhuis en het dak dat erover komt. Het vervoer van materialen en de motoren voor de gerepareerde machines nemen we ook voor onze rekening. De overblijvende 2000€ storten we op de rekening van Leon zodat de renovatie van de huisjes kan verder gaan.

Er staan nog enkele initiatieven op stapel.
Bert gaat een kalender en wenskaarten samenstellen met zijn mooie foto’s. Die zijn klaar tegen de zomer als Leon in België is. Er is een lagere school dat ons project steunt. Wij zorgen voor de informatie.

We zoeken nog bijkomende sponsoring voor de watervoorziening van de kliniek. De motor van de maniokmolen (maniok is basisvoedsel) moet vervangen worden, de fundering van meerdere huisjes worden hersteld. Dan pas kunnen er ramen en deuren gemaakt worden.

Er zou ook nog belangrijk gereedschap verstuurd kunnen worden. De vraag naar - schaven (nr. 5 of 50 mm), zagen (o. a. een echte boomzaag), schietbeitels, slijpmachine om gereedschappen aan te slijpen - is groot. We zoeken nog een oplossing voor het vervoer.

Er kan dus veel gebeuren, waar wij de kennis en het materiaal voor kunnen leveren. We zijn ervan overtuigd dat we die gemeenschap vooruit kunnen helpen en dat onze hulp in dank zal worden aanvaard.

Congo Blues

(door Stan)

Congo laat ons niet los.
We missen hier een aantal dingen die er echt toe doen.

Vooreerst het dorp, dat in een geweldige natuur ligt. In ’t midden staat de kerk en rondom de huizen, scholen en hutten op loopafstand. De paters wisten in 1950 al iets van ruimtelijk ordening.

De mensen, die bij het oversteken van het missieplein, ‘botte’ of bonjour zeggen.

De kinderen die bij een wandeling je arm willen vastpakken en over je arm strelen. Ze zijn verbaasd over de blanke huid, de haren op onze armen en benen. Ze wandelen ook onbezonnen met ons mee zonder dat iemand zich thuis ongerust zit te maken. De regio waar wij zitten is blijkbaar superveilig. Ik zie het bij ons niet gebeuren dat kinderen met vreemden mee gaan wandelen, zingen en dansen, spelletjes spelen en in de rivier duiken. Wij maken ons daarover ongerust, zij niet.

De paters: Leon, Gerard en Alexander (zie blog “gastvrije triniteit”), en het plekje onder de citroenenbomen waar we werken, aperitieven en nakaarten.

De voldoening van het werk en het samen werken aan iets (zie blog “goede werken”). Als er weer een werkstuk af is, zijn we blij dat het als voorbeeld kan dienen voor een volgend. In die gemeenschap hebben we echt het gevoel een bijdrage te leveren.

De opleiding van de leerlingen (zie blog “opleiding”). Het is zalig werken met overijverige leerlingen. Ze zijn vooral blij omdat ze kunnen werken met kwaliteitsgereedschap dat sommigen voor het eerst zien.

Het enthousiasme van de mensen voor allerhande. Zo organiseert Bert een foto- en filmvoorstelling in de kerk. Ondanks de kleine schermen (twee computerschermen en een tv- scherm) zit de kerk voller dan tijdens de zondagmis. Bij zelfherkenning en die van kennissen, vrienden en dorpsfiguren geven de mensen commentaar, wordt er gejuicht en gelachen dat het een lieve lust is. Datzelfde enthousiasme is er ook als foto’s genomen worden. Bert is dan ook de populairste als we ergens op bezoek gaan.

Den Bert. In de blog komt Bert (de bescheidenheid zelve) amper voor. Hij heeft hem nochtans ontworpen, hij heeft de film (les 5 chantiers) gemaakt, hij is steeds de fotograaf van dienst. In zijn vrije rol, probeert hij het dorpsleven te doorgronden, super. Bert zit ondertussen in Indonesië.

Wat en waar de toekomst ons brengt weten we nog niet, maar we willen wel doorgaan met het project om te beginnen tot wanneer pater Leon naar huis komt deze zomer.

De Band Is Gesmeed

(door Leon)

Leon schreef tijdens de laatste weken van ons verblijven enkele dozijnen brieven om mee te nemen naar België. Smokkelen eigenlijk, want uitvoeren mag officieel niet (onbegrijpelijk en absurd als je weet dat er in Congo geen postsysteem bestaat).

Een van de vele schrijfsels was aan ons gericht...

Vandaag, vrijdag 20 februari, na de formaliteiten en het inchecken in het agentschap staan de vrienden-bezoekers klaar om naar het vliegveld te vertrekken. Het is een afscheid want we hebben 6 weken de missiepost gedeeld en ze hebben zich ten volle ingezet om belangrijke werken te verwezenlijken. De installatie van de watertank en leiding naar douche en wc van de nieuwe guesthouse en de meubilering ervan. Het herstel van de zaag en schaafmachine, vervaardigen van modellen voor stoelen en eenvoudige zetels die nadien kunnen uitgevoerd worden door de plaatselijke schrijnwerkers. De renovatie van de watervoorziening  voor het ziekenhuis waar Els zich dagelijks heeft ingezet.

Heel waardevol waren de dagen van vorming voor leerlingen van de nabije technische school. “Het is al gevend dat men krijgt” (Franciscus Van Assisi). De onderdompeling in het tropisch klimaat en overvloedig natuurschoon, het opgewekte karakter van de bevolking en de rijkdom van hun cultuur laat zeker sporen na in gemoed en levenswijze. Onze gemeenschap, Gerard, Leon en Alex danken het team Sacré voor het avontuur dat ze moedig hebben ondernomen. Bedankt aan allen die dit mogelijk maakten en bijzondere dank aan de gemeente Kalmthout, Gitok, Klina en Curieus Wuustwezel voor hun gulle bijdrage aan dit project.

“Behouden terug reis en de band is gesmeed. Altijd Welkom!”

Ziekenhuis Kinshasa

(door Els)

Terug in Kinshasa willen we ook eens graag gaan kijken in het stadsziekenhuis. Pater Leon neemt contact op met zuster Angele, een 84 jarige zuster afkomstig van Roeselare. Wij worden hartelijk ontvangen. Zij woont daar samen met 3 andere Belgische zusters. Ooit woonden ze met 50 samen in dit prachtige, 100 jaar oude, klooster. Zij behoren tot de Zusters van de Jacht. Een van de 3 zusters komt uit Kalmthout! Spijtig is deze Zr. Peeters net vertrokken naar België. Zij worden regelmatig gesponsord door ‘de Brug’ in Kalmthout. Wat een toeval.

Zuster Angele is niet meer zo mobiel maar ze vertelt met veel overgave over hun dagelijkse werking in het ziekenhuis. We krijgen een uitgebreide rondleiding. Oorspronkelijk waren er 2000 bedden, nu worden er nog 600 bedden bezet. Elke afdeling is gehuisvest in een apart paviljoen die onderling met elkaar verbonden zijn met een overdekte wandelgang. Wij krijgen de kans om enkele paviljoenen te bezoeken. Er staan soms 15 ziekenhuisbedden op 1 zaal, soms is er een nachtkastje, meestal geen. De bedden zijn tot op de draad versleten. 

In tegenstelling tot Mwembe is hier wel stromend water en electriciteit. De kamers hebben grote ramen zodat er voldoende licht binnenkomt.Vanuit Roeselare werd een aktie op touw gezet om nieuwe matrassen te leveren. De zusters ontfermen zich over de zieken die de rekening niet kunnen betalen. Zij koken voor hen en zoeken een oplossing voor verdere thuiszorg. 

Deze mensen liggen op een aparte afdeling. Er is veel armoede in de stad. Er wonen 12 miljoen mensen in Kinshasa, velen gaan in de stad wonen bij een familielid. Deze moet dan voor de hele familie zorgen, wat soms tot schrijnende toestanden leid.  

In vergelijking met de brousse is het hier veel beter, toch is er nog een enorme kloof met ons ziekenhuis. Nochtans werken er veel dokters en verpleegkundigen. Volgens zuster Angele krijgen ze dezelfde opleiding als bij ons. Zij hebben een andere mentaliteit. Vroeger hadden de zusters de leiding van het ziekenhuis in handen. Zij hebben gezien hoe alles stelselmatig achteruit is gegaan. Er wordt niets onderhouden, er is geen geld om herstellingen uit te voeren.al bij al blijft de zuster er positief bij, zij blijft het werk zeer graag doen. We nemen afscheid van een zeer enthousiaste en kranige vrouw.

Terug naar de wereld

(door Frank)

Terugrit, vertrek om 5 uur(4uur Kinshasatijd) we vertrekken zoals gewoonlijk in Congo een uurtje later met een overvolle jeep. Met 4 op 3 zitplaatsen en achteraan nog 2 plaatsen voor de kinderen, ons gat word gemeten en de plaatsen worden verdeeld. Het is een zware tocht zeker de eerste 200 km, voor mij is het de zevende keer en weet wat er te wachten staat. Rond de middag zijn we in Idiofa en stappen geradbraakt uit de jeep om bij de nonnetjes iets te gaan eten en vooral iets te gaan drinken. Het vervolg naar Kitwit is iets beter maar ook nog behoorlijk zwaar. Voor het eerst hebben we een chauffeur die van zich afbijt en aan de corruptie spelletjes niet meedoet, het tegendeel is waar hij daagt de politie uit en pakt uit met telefoonnummers.

Hij zorgt er voor dat we aan de 20 barrières niets betalen en dat is uitzonderlijk voor Congo. We bereiken ons logement bij de paters Oblaten als het al donker is, er is een nieuwbouw verrezen op het domein waar ze een fantastische douche hebben, zalig. Eten doen we in de kantine van de paters met TV en hevige muziek, ze hebben een feestje. Na een korte wandeling gaan we naar bed, morgen weer vroeg op voor de rit naar Kinshasa.

Vandaag nog 9 uur in ons te krappe jeep, maar de weg is beter, echte asfaltweg met hier en daar wel diepe putten. Sommige lukt het om een dutje te doen de tijd gaat dan iets vlugger voorbij, na 2 uur toch even luchten bij de schoonfamilie van de chauffeur. Daarna een veel te lange trip en een stop op de grote route waar helemaal niets te zien is, behalve gekke schooiers. Weten dat we 10 minuten eerder een frisse pint konden drinken, vonden we dit een heel slecht idee.

Wij zijn maar passagiers en mogen blij zijn dat we mogen mee  rijden. Rond halfzes rijden we Kishasa binnen, het is wennen aan de drukte en de luchtvervuiling. In St Eloi kunnen we ineens aperitieven en eten, ons logement kennen we al. Af en toe stroom maar, helaas geen internet dus gaan we nog op zoek naar een internetcafé waar we in een zwoele ruimte een half uurtje tijd krijgen. Nog een terrasje in de buurt en dan naar bed.

Donnez-moi! Donnez-moi!

(door Stan)

Wat de mensen zoal kunnen gebruiken en het dilemma van het geven
Op een week tijd kunnen we in Congo zoveel uitdelen als we willen. Wat de Congolezen al niet kunnen gebruiken!

Aan Bert worden zijn draagtas, keepershandschoenen en geheugenkaartjes gevraagd. Zijn fototoestel mag ook achterblijven. Er is ook interesse voor zijn pet, lesboeken Engels en liefst ook met lesvoorbereidingen.
Eddy kan mensen helpen met zijn schoenen en werkhandschoenen.
De metsers hoopten hun versleten waterpas in te ruilen voor een nieuwe, gelukkig konden we ze tevreden stellen met een vouwmeter. De schrijnwerkers van de missiepost zijn dan weer blij met een nieuwe schaaf en een sint jozefzaag en een gereedschapskoffer
Els kan naast haar sletsen zowat heel haar garderobe kwijt. Als voorschot op de inhoud wordt alvast een bh van de wasdraad genomen. Mensen vragen ook ongegeneerd naar geld.

Eenmaal nemen we die vraag au serieus. In het ziekenhuis ligt sinds vier maanden een vrouw met haar kindje na een keizersnede.  Ze mogen echter niet naar huis, want ze kunnen de ziekenhuisfactuur niet betalen. Ze zitten als het ware gevangen. Op haar eerste werkdag wordt Els gevraagd of wij die rekening willen betalen. De situatie is voor die mensen redelijk uitzichtloos. Zij komen uit een dorp dat op 15 km van de missiepost ligt en er is daar niemand die hen financieel wil bijstaan.
Wij willen wel tussenkomen, maar we staan voor een dilemma. Als we het geld geven zijn er op slag een heleboel mensen, die graag geholpen worden en hebben wij alle dagen klanten aan de deur om geld. Daarom besluiten we het geld te geven via de missiezusters, met het verzoek ons niet kenbaar te maken. Dat is het plan.

Update 19-02

Een maand later is de lijst van wat de mensen graag van ons krijgen aangegroeid tot, bij wijze van spreke, een serieus orderboek. De laatste dagen van ons verblijf komen er hele lijsten toe op de missiepost.

Vooral schoenen, draagtassen en fototoestellen zijn erg gegeerd. De verlanglijstjes van organisaties vallen binnen. Iemand van de Apostolische kerk van Malembe komt met een brief waarin onder andere 200 metalen golfplaten worden gevraagd. De docter van de kliniek komt ons bedanken omdat we de rekening van de patiënte die inmiddels vijf maanden in de kliniek zit, betalen. Hij bedankt Els voor haar hulp in de kliniek. Hij komt daarvoor ons huisje binnen, doet zijn uitleg, kijkt voor zijn vertrek eens rond en zegt dat de schoenen die ik aan heb, hem ook wel van pas komen. Ondanks zijn aandringen hem die schoenen te geven, laat ik hem weten dat ik mijn schoenen echt niet kan missen. Toch wel een vreemde manier om mensen te bedanken.

Dingen die we kunnen missen hebben we weggegeven, maar soms wordt het echt vervelend omdat we aan de vraag, die vele malen groter is dan ons aanbod, niet kunnen voldoen. Mensen die iets krijgen zijn dikwijls niet content. Gelukkig zijn er de vele anderen...

Is dit een domper op de positieve vibes die we van de Congolezen krijgen. Ik denk het niet. Het zegt eerder iets over hun schrijnende armoede. Ik sluit me ook aan bij de visie van pater Gerard:” als je hier iets geeft, vraag je best een tegenprestatie. De mensen gewoon maken alles zomaar te krijgen is geen oplossing.”