Congo Blues

(door Stan)

Congo laat ons niet los.
We missen hier een aantal dingen die er echt toe doen.

Vooreerst het dorp, dat in een geweldige natuur ligt. In ’t midden staat de kerk en rondom de huizen, scholen en hutten op loopafstand. De paters wisten in 1950 al iets van ruimtelijk ordening.

De mensen, die bij het oversteken van het missieplein, ‘botte’ of bonjour zeggen.

De kinderen die bij een wandeling je arm willen vastpakken en over je arm strelen. Ze zijn verbaasd over de blanke huid, de haren op onze armen en benen. Ze wandelen ook onbezonnen met ons mee zonder dat iemand zich thuis ongerust zit te maken. De regio waar wij zitten is blijkbaar superveilig. Ik zie het bij ons niet gebeuren dat kinderen met vreemden mee gaan wandelen, zingen en dansen, spelletjes spelen en in de rivier duiken. Wij maken ons daarover ongerust, zij niet.

De paters: Leon, Gerard en Alexander (zie blog “gastvrije triniteit”), en het plekje onder de citroenenbomen waar we werken, aperitieven en nakaarten.

De voldoening van het werk en het samen werken aan iets (zie blog “goede werken”). Als er weer een werkstuk af is, zijn we blij dat het als voorbeeld kan dienen voor een volgend. In die gemeenschap hebben we echt het gevoel een bijdrage te leveren.

De opleiding van de leerlingen (zie blog “opleiding”). Het is zalig werken met overijverige leerlingen. Ze zijn vooral blij omdat ze kunnen werken met kwaliteitsgereedschap dat sommigen voor het eerst zien.

Het enthousiasme van de mensen voor allerhande. Zo organiseert Bert een foto- en filmvoorstelling in de kerk. Ondanks de kleine schermen (twee computerschermen en een tv- scherm) zit de kerk voller dan tijdens de zondagmis. Bij zelfherkenning en die van kennissen, vrienden en dorpsfiguren geven de mensen commentaar, wordt er gejuicht en gelachen dat het een lieve lust is. Datzelfde enthousiasme is er ook als foto’s genomen worden. Bert is dan ook de populairste als we ergens op bezoek gaan.

Den Bert. In de blog komt Bert (de bescheidenheid zelve) amper voor. Hij heeft hem nochtans ontworpen, hij heeft de film (les 5 chantiers) gemaakt, hij is steeds de fotograaf van dienst. In zijn vrije rol, probeert hij het dorpsleven te doorgronden, super. Bert zit ondertussen in Indonesië.

Wat en waar de toekomst ons brengt weten we nog niet, maar we willen wel doorgaan met het project om te beginnen tot wanneer pater Leon naar huis komt deze zomer.