Proloog

(gepost door Stan)

Bij een tas koffie na een begrafenis, na elkaar lang niet meer gezien te hebben, hadden we het over onze toekomstplannen. De aanleiding was mijn nakende pensioen. We zaten daar met een stel oud-collega’s bijeen. De Frank vertelde dat hij nog wel eens naar “de Congo” wilde om er te gaan werken in de parochie van”de Leon”. 

Stommelings zei ik dat ik wel geïnteresseerd was. Hij vond dat wel OK en nu iets meer dan een jaar later staan we voor ons vertrek. De voorbereiding was al een reis waard: ons informeren, goedkope tickets boeken, de visa gaan halen met bonnetjes van de voetbal, gereedschappen verzamelen en aankopen, geld zoeken om het materiaal te sponseren, enz…

Wat we precies gingen doen zou ons duidelijk gemaakt worden bij de thuiskomst van broeder Gerard. Met een volle auto reden Frank, Eddie, Els en ik naar Rumes bij Doornik. Gerard was daar op vakantie bij zijn zus. Naar de beste traditie werd er tomatensoep, rosbief – frieten en taart geserveerd. Wij kwamen veel te weten. Gerard schetste o.a. de traagheid van de vooruitgang in Mwembe aan de hand van het verhaal van de bron.

In de buurt van Mwembe is er een bron. Duitse studenten hadden een project opgezet waarmee ze het water van de bron naar het dorp zouden pompen zodat de mensen niet meer met kruiken op pad zouden moeten om water. Het leidingwerk en de pomp werden geïnstalleerd, maar de pomp was al snel kapot omdat ze niet geschikt was. Een tweede pomp werd een jaar later opgestuurd maar kwam nooit ter plaatse. De derde pomp kwam wel in Kinshasa aan. Ze werd samen met een zware lading cement over de Kasairivier richting Mwembe gestuurd, maar helaas, de boot was ook volgestouwd met een zware lading cement en… de boot zonk. Tot op heden stroomt er nog geen water van de bron naar het dorp. De mensen van de parochie doen voort zoals ze gewoon waren, ze trekken hun plan.

Op het einde van ons bezoek hadden we alle vier een gerust gevoel. We waren veel te weten gekomen - de ramen en deuren maken voor de huisjes, de school Jamba Jamba voorzien van basisgereedschappen, helpen in de polikliniek - het zou wel lukken.

We uitten dat dus ook, maar de schoonbroer van Gerard begon te lachen en zei: “Tu ne sais pas quelque chose, tu ne sait rien”.Het was een leuke, warme kennismaking. We zagen het wel zitten en die laatste opmerking die namen we erbij.

Ondertussen hebben we al veel wilde verhalen gehoord. We liepen o.a. de kans besmet te worden door het ebolavirus. Toch proberen we het hoofd koel te houden. Met al de inentingen, een pak materiaal en goed gezelschap moet dat lukken. Stilaan ben ik er wel van overtuigd dat de schoonbroer uit Rumes gelijk had.